واژه‌نامه‌ی طب سنّتی

الف

أنفیه: دارویی که به بینی می‌کشند. ترکیبی از چند گیاه دارویی، یا روغنی که از طریق بینی می‌کشند.

جیم

جالی: جلادهنده، پاک‌کننده. آنچه رطوبت را از مسام تراشد و دفع کند. نام داروئی است که فعل آن رفع و تحریک رطوبات لزجه جامد از سوراخهای سطح عضو است. و هر دواء جالی بواسطه ٔجلاءخود ملین طبع است هرچند قوه‌ی مسهلیه در آن نباشد. وهر تلخی جال است.

ذال

ذوالخاصیة: افعال و آثار ثانوی را می‌‏نامند که ورای کیفیات اربعه - حرارت، برودت، یبوست و رطوبت – از مواد ظاهر می‌شود.

قاف

قرابادین: به کتاب‌هایی گفته می‌شود که دستور ادویه ترکیبی در آن ذکر می‌گردد.

میم

مخزن الأدویة: نام کتابی است از حکیم «محمد حسین عقیلی خراسانی» در طب سنّتی.

مُسخِّن: گرم‌کننده.

مُلَطِّف: رقیق‌کننده، لطیف‌کننده. دارویی است که به حرارت معتدل قوام خلط را رقیق‌تر سازد. ضد مُکَثِّف.

مُفَتِّح: بازکننده. هر آنچه مجاری بسته شده را باز کند. دوایی است که به حرکت درمی‌آورد به سوی بیرون ماده‌ای را که در داخل تجویف منافذ مانده باشد تا مجاری باز باشند و این قوی‌تر از جالی است.